ΤΙΜΉ - ΣΕΒΑΣΜΌΣ - ΙΕΡΑΡΧΊΑ

                                                   

      Στο σύγχρονο υλιστικό τρόπο ζωής όπου επικρατεί η πλήρης ισοπέδωση των πάντων, η καταρράκωση αξιών και ιδανικών κι ο "ωχαδερφισμός", τα συστήματα πολεμικών τεχνών όπως και το D.A.S. Streetfighting οφείλουν να παίξουν το ρόλο των φάρων που θα προσελκύσουν με το φως τους τα χαμένα-αποπροσανατολισμένα πλοία (/άτομα), τα οποία πλέουν ακυβέρνητα στις αχανείς θάλασσες των επιλογών τους... Τα άτομα αυτά εντυπωσιασμένα-αν όχι μαγεμένα-από τις σύγχρονες σειρήνες παρεκκλίνουν της ορθής ρότας και προτιμώντας εύκολους (φαινομενικά σύντομους δρόμους) "χάνονται" σε άγονα νησιά. Ο σωστός ο καπετάνιος όμως στη φουρτούνα φαίνεται...

     Οι εκάστοτε εκπαιδευτές ενός συστήματος οφείλουν να αποτελούν το παράδειγμα τόσο για τους μαθητές τους όσο και για τους νεαρότερους και απειρότερους εκπαιδευτές, κάνοντας τις απαραίτητες θυσίες και αψηφώντας τις παράπλευρες απώλειες όταν αυτές είναι προαπαιτούμενες για το επιθυμητό αποτέλεσμα.
     Για να γίνω πιο συγκεκριμένος θεωρώ ότι βασικό παράγοντα επιτυχίας μιας σχολής κι ενός συστήματος φυσικά αποτελεί το τρίπτυχο: ΤΙΜΗ - ΣΕΒΑΣΜΟΣ - ΙΕΡΑΡΧΊΑ, το οποίο πρέπει να τηρείται απαρέκκλιτα από τις οργανικές μονάδες αυτού.
     Όταν ένας άνθρωπος διέπεται από τιμή τότε είναι αξιοπρεπής, έχει βασικές ηθικές αρχές τις οποίες ακολουθεί και φυσικά δεν μπερδεύεται (τόσο στη λήψη αποφάσεων όσο και μέσα του), αφού έχει λιγοστέψει το "γκρίζο" στη ζωή του και το έχει αντικαταστήσει από το "καθαρό άσπρο και μαύρο" γεγονός το οποίο οδηγεί στη δικαιοσύνη. Ας θυμηθούμε τα λόγια του μεγάλου Σοφοκλή: "Θα προτιμούσα να αποτύχω κρατώντας την τιμή μου παρά να κερδίσω εξαπατώντας". Τέλος εμπνέει με το παράδειγμά του προς μίμησην.

      Άμεση απόρροια της της τιμής, και υιός αυτής, είναι ο σεβασμός ο οποίος συμπλέει με την ταπεινοφροσύνη αλλά και την αναγνώριση της αυθεντίας, απ' όπου κι αν αυτή προέρχεται. Ο σεβάσμιος άνθρωπος εκτός των άλλων δεν διακατέχεται από κατώτερα συμπλέγματα όπως αυτά του "εγώ" και του φθόνου και έχοντας σαν πρότυπο την αυθεντία ή τον αναγνωρισμένο από αυτήν ανώτερο προσπαθεί να τους φτάσει.
      Όταν σέβεσαι το δάσκαλό σου: α) Υπακούς σε αυτόν, β)προσέχεις πάντα αυτά που έχει να πει, γ)υιοθετείς κάποια στοιχεία του τρόπου ζωής του, δ)δεν τον εξευτελίζεις με τον έξωθεν του συστήματος βίο σου και φυσικά ε)σέβεσαι τα συγγενικά του πρόσωπα ( γιατί εκείνα τον διαμόρφωσαν ως ενός σημείου) καθώς και τον/την σύντροφό του (ως επιλογή του).
     Όσον αφορά στην ιεραρχία τώρα, κάθε σύστημα που σέβεται τον εαυτό του - όπως και κάθε οργανωμένη κοινωνία ανθρώπων - διέπεται από ορισμένους κανόνες που διασφαλίζουν την εύρυθμη λειτουργία του. Οι κανόνες αυτοί θεσπίζονται από τον αρχηγό και ιδρυτή του συστήματος και υπεύθυνοι για την τήρησή τους είναι οι ορισμένοι από αυτόν εκπαιδευτές ως ραχοκοκαλιά του συστήματος. Το σύστημα δημιουργήθηκε από έναν, όχι από όλους... Για να αποσαφηνίσω καλλίτερα το παραπάνω και για να μην πλατειάζω θα αναφερθώ σε ένα μεστό ρητό του Αριστοτέλη:
      "Η δημοκρατία πηγάζει από το γεγονός ότι όταν 2 είναι ίσοι σε ένα τομέα, είναι ίσοι σε όλους. Επειδή οι άνθρωποι είναι εξίσου ίσοι στην ελευθερία, θεωρούν ότι είναι ίσοι σε όλα".
        Ο καθένας ας βγάλει τα συμπεράσματά του από το παραπάνω...
        Αντί επιλόγου όμως κι επειδή είμαι ένθερμος υποστηρικτής του "λακωνίζειν εστί φιλοσοφείν" υπογράφω το παρόν άρθρο ως εξής:


                                                                                       Απόστολος Πανταζής,
                                                                                       (2ο dan) μαθητής του
                                                                                       Master Nάσου Γάλαρη (4ο dan), μαθητής                                                                                          του Grand Master Γιάννη Λαιμοδέτη (9ο dan)