Γράφει η
Αθηνά Χριστοφιλοπούλου
Φοιτήτρια Νομικής Αθηνών
Αν και το φαινόμενο της εγκληματικότητας δεν είναι καινούριο, στις μέρες μας έχει πάρει διαστάσεις ανησυχητικές. Η εγκληματικότητα είναι ένα κοινωνικό φαινόμενο που έχει τις ρίζες του στην εποχή εμφάνισης του ανθρώπου στον πλανήτη. Η Βίβλος γράφει ότι ο Κάιν σκότωσε τον αδερφό του Άβελ και έτσι τονίζεται η αρχέγονη καταγωγή του φαινομένου της εγκληματικότητας. Ωστόσο η κοινωνική, οικονομική και πολιτιστική πρόοδος που ακολούθησε όχι μόνο δεν εξάλειψε ή μείωσε το φαινόμενο, αλλά ίσα-ίσα που οδήγησε στην αύξησή του. Τα τελευταία χρόνια οι εγκληματικές ενέργειες αυξάνονται με γεωμετρικό τρόπο. Καθημερινά τα δελτία ειδήσεων των μέσων μαζικής ενημέρωσης είναι γεμάτα με περιστατικά βίας και εγκληματικότητας. Κλοπές, ληστείες, βανδαλισμοί, δολοφονίες, απαγωγές, βιασμοί, συμμορίες ανηλίκων… Αυτά είναι μόνο μερικά από τα εγκλήματα που διαπράττονται καθημερινά και στα οποία πολλοί από εμάς έχουμε βρεθεί αυτόπτες μάρτυρες. Ωστόσο, αυτό που παρατηρείται και βέβαια είναι το πιο ανησυχητικό είναι όχι μόνο η συχνότητα του φαινομένου της εγκληματικότητας αλλά και η ποιότητα των εγκληματικών ενεργειών. Το έγκλημα γίνεται ολοένα και πιο στυγνό, πιο απάνθρωπο, πιο αιματηρό. Η κλοπή , για παράδειγμα, δεν έχει καμία σχέση με τις κλοπές που γίνονταν στο παρελθόν. Την θέση της κλοπής έχει πάρει η ένοπλη ληστεία που συνοδεύεται πολλές φορές από τις στυγνές εκτελέσεις τόσο των ίδιων θυμάτων όσο και ανυποψίαστων περαστικών. Οι διαστάσεις που έχει πάρει το φαινόμενο της εγκληματικότητας και ο ρυθμός κλιμάκωσής του απειλεί την συνοχή της κοινωνίας. Δεν είναι μόνο οι υλικές επιπτώσεις και τα ανθρώπινα θύματα που συνεχώς αυξάνονται, είναι η δημιουργία φόβου και αισθημάτων ανασφάλειας και αβεβαιότητας που εισπράττει καθημερινά το σύγχρονο άτομο. Ανησυχία και φόβος, καχυποψία και αβεβαιότητα φθείρουν τις προσωπικές σχέσεις , τις αξίες και γενικότερα την ανθρώπινη ύπαρξη. Σε αυτό το σημείο σημαντικό ρόλο έρχεται να παίξει η γνώση της αυτοάμυνας ειδικά για τους κατοίκους των μεγάλων αστικών κέντρων . Η γνώση αυτοάμυνας σήμερα δεν αποτελεί πολυτέλεια, αλλά επιτακτική ανάγκη, μιας και ο πολίτης οφείλει να προστατευθεί από κινδύνους σε διαρκώς συνθετότερες δομές εγκλήματος. Μάλιστα, έρευνες αναφέρουν ότι το 80% των ατόμων που παρακολουθούν οποιοδήποτε είδος μαθήματος αυτοάμυνας πήρε αυτή την απόφαση μετά από μία τραυματική εμπειρία.
Το μάθημα της αυτοάμυνας, ενώ δανείζεται στοιχεία από πολλά συστήματα πολεμικών τεχνών που έχουν αποδειχθεί αποτελεσματικά και τα εμπλουτίζει, δε μένει μόνο στο επίπεδο της εκμάθησης φυσικών δεξιοτήτων, αλλά θέτει επί τάπητος θέματα που άπτονται της ψυχολογίας, της ηθικής, του ποινικού δικαίου, της εγκληματολογίας ώστε ο ασκούμενος να μπορεί να διακρίνει πότε πρέπει να χρησιμοποιήσει την αυτοάμυνα, πότε δεν πρέπει και τι ακολουθεί μετά από αυτήν. Yπό συνθήκες πραγματικού κινδύνου, όπως μια αιφνίδια επίθεση, δεν υπάρχει περιθώριο για λάθη. «Στην περίπτωση που αποφασίσουμε να υπερασπιστούμε τη ζωή μας, πρέπει να είμαστε απόλυτα βέβαιοι ότι οι τεχνικές γνώσεις και η ψυχολογική μας κατάσταση θα είναι επαρκείς παράγοντες για να αντιμετωπίσουμε μια κατάσταση που δεν αντιστοιχεί στις συνθήκες ενός σεμιναρίου ή ενός μαθήματος αυτοάμυνας», λέει ο Emanuele Argento, δάσκαλος Mεσαιωνικής Σπαθασκίας. Πώς το κάνουμε αυτό; Έχει αναγκαστικά προηγηθεί μια κατάλληλη προετοιμασία , αφού μέχρι να μετατραπεί μια τεχνική σε κίνηση που βγαίνει αβίαστα, περνάει χρόνος. O Emanuele εξηγεί πως στη διάρκεια αυτού του χρόνου το νευρικό μας σύστημα αντικαθιστά σταδιακά τις προηγούμενες λειτουργίες του με τις νέες διδασκόμενες, ενώ στο μεταξύ αντιδρά συγκεχυμένα, χρησιμοποιώντας στοιχεία και από τις δύο καταστάσεις. Aυτή η περίοδος είναι πολύ επικίνδυνη για κάποιον που διδάσκεται αυτοάμυνα, καθώς υπάρχει η πιθανότητα να θεωρήσει, λανθασμένα, ότι βρίσκεται σε θέση να αμυνθεί, ενώ μπορεί τελικά να πολλαπλασιάσει τον κίνδυνο εναντίον του. Οι τεχνικές για αυτοάμυνα, πάντως, διδάσκονται μέσα από μια πολεμική τέχνη ή σε τμήματα αυτοάμυνας, όπως αυτά λειτουργούν σε συνάρτηση πάντα με μια πολεμική τέχνη. Ένα σύστημα αυτοάμυνας κατ’ αρχάς μας διδάσκει πώς να μη δημιουργούμε συγκρούσεις, στη συνέχεια πώς να τις αποφεύγουμε όταν προκύπτουν, πώς να ξεφύγουμε αν τυχόν εμπλακούμε και, τέλος, πώς να τις χειριστούμε ενεργητικά, αν δεν έχουμε άλλη λύση. Στα τμήματα όπου διδάσκεται η αυτοάμυνα, μαθαίνει κανείς να διατηρεί την ψυχραιμία του και να αμύνεται σε μια επίθεση στο απόλυτο σκοτάδι, με δεμένα μάτια ή κάτω από ψυχολογική πίεση (ένας ή περισσότεροι του επιτίθενται φωνάζοντας).
O σωστότερος τρόπος να διδαχτεί κανείς τεχνικές αυτοάμυνας είναι μέσα από κάποια πολεμική τέχνη, που να ταιριάζει στην ηλικία και το στυλ του. Υπάρχει ακόμα δυνατότητα συμμετοχής σε τμήματα αυτοάμυνας, όπως αυτά λειτουργούν ως υποτμήματα κάποιας πολεμικής τέχνης. Ωστόσο, τα διήμερα ή τριήμερα σεμινάρια αυτοάμυνας δεν αρκούν για την εξατομίκευση των διαφόρων τεχνικών, ώστε να εφαρμοστούν, με αποτέλεσμα πολλές από αυτές να μην αποδίδουν σε κάθε περίπτωση. Το μόνο που έχουμε να κάνουμε, λοιπόν, δεδομένου και της εκρηκτικής αύξησης της εγκληματικότητας, είναι να ζητήσουμε πληροφορίες σχετικά με κάποια πολεμική τέχνη που μας ταιριάζει και να λάβουμε μέρος στα μαθήματα που γίνονται. Δεν χρειάζεται να έχουμε υποστεί προηγουμένως κάποια τραυματική εμπειρία από κάποια επίθεση για να συμμετέχουμε σε μαθήματα αυτοάμυνας. Είναι, αναμφισβήτητα, η καλύτερη λύση για να αντιμετωπίσουμε έστω και ψυχολογικά τις εγκληματικές ενέργειες που μαστίζουν σήμερα τα αστικά κέντρα. Συνδυάζουμε έτσι αθλητισμό και αυτοάμυνα που τόσο πολύ πλέον μας χρειάζεται.
.png "English"){kind=small}
