ΕΘΕΛΟΝΤΙΚΗ Η ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΤΟ ΟΡΑΜΑ

του Σταύρου Δημόπουλου (Red Senior Belt)

Μπήκε Σεπτέμβρης και ξεκινάμε δυναμικά προπονήσεις. Όχι πως έκλεισε η σχολή, αλλά, λόγω καλοκαιριού και διακοπών είχαμε τις σχετικές απουσίες. Φυσικά, εκτός από τις προπονήσεις, περιμένουμε με ενδιαφέρον τις συμπληρωματικές δραστηριότητες, δηλαδή τα σεμινάρια, εκδρομές, αγώνες, σχολεία εκπαίδευσης κλπ. Άλλωστε, ας μην ξεχνάμε πως με το νέο κανονισμό του das streetfighting, οι συμπληρωματικές δραστηριότητες είναι απαραίτητες για την συμμετοχή στις εξετάσεις.

Με αφορμή την αλλαγή στον τρόπο λειτουργίας / κανονισμό συμμετοχής στις εξετάσεις της σχολής D.A.S. Χαλανδρίου, θυμήθηκα το σεμινάριο – εκδρομή της σχολής  που διοργανώθηκε στις αρχές Απριλίου 2013, στην Φυλακτή Καρδίτσας (λίμνη Πλαστήρα). Ήταν μια εμπειρία ξεχωριστή από κάθε άποψη.

Από την αρχή που ο δάσκαλος ανακοίνωσε την διοργάνωση του σεμιναρίου – εκδρομή, επικράτησε ενθουσιασμός στην σχολή. Τότε αρχίσαμε να νιώθουμε και να συμπεριφερόμαστε περισσότερο ως ομάδα και λιγότερο ως άτομα. Ήταν τόση η θέληση για συμμετοχή, που όταν μάθαμε πως κάποιος από τους συναθλητές μας ήθελε τόσο πολύ να συμμετάσχει, αλλά δυσκολεύονταν να αντεπεξέλθει οικονομικά, σπεύσαμε όλοι οι υπόλοιποι να βοηθήσουμε. Η απόφασή μας αυτή έμελλε να αποδειχθεί ένα χρήσιμο μάθημα τόσο για την ομάδα, όσο και για τον ίδιο τον αθλητή.

Τον ενθουσιασμό διαδέχθηκε πλήθος συναισθημάτων, αγωνίας, αναποφασιστικότητας και προβληματισμού γιατί όπως κάθε προετοιμασία μιας τέτοιας εκδήλωσης, έτσι και αυτή, είχε τις δυσκολίες της. Τελικά, η μεγάλη μέρα ήρθε και το ταξίδι ξεκίνησε, με τον ενθουσιασμό να έχει δώσει την θέση του στην ανυπομονησία. Το παράδοξο είναι πως ο συναθλητής που είχαμε βοηθήσει, τελικά δεν εμφανίστηκε και το πιο παράξενο είναι πως δεν εξήγησε, ούτε άφησε να εννοηθεί ο λόγος(οι) για τον οποίο(ους) απείχε. Χωρίς διάθεση απογοήτευσης, αλλά με μια δόση πικρίας προχωρήσαμε μπροστά. Πλέον, όλοι νιώθαμε ομάδα.

Στην διάρκεια του σεμιναρίου – εκδρομής έγινε η δοκιμασία της πεζοπορίας και παρουσιάστηκαν διάφορα θέματα (επιβίωση, διατροφή) όμως πολύ σημαντικό ρόλο έπαιξε το δίωρο που αφιερώσαμε στην ανταλλαγή απόψεων για τον τρόπο λειτουργίας και συμπεριφοράς των συναθλητών μας. Ήταν ένα σπουδαίο μάθημα αυτοκριτικής και αξιολόγησης των χαρακτηριστικών του κάθε μέλους της ομάδας που μας έδωσε την δυνατότητα να συντονιστούμε μεταξύ μας και να δούμε με διαφορετικό ‘’μάτι’’ την σχέση μας με τους συναθλητές μας. Πλέον γίναμε και αρχίσαμε να συμπεριφερόμαστε ως ομάδα γιατί αποκτήσαμε ταυτότητα και αρχίσαμε να χαράσσουμε τον δικό μας δρόμο. Ένα δρόμο με καθαρά δημιουργική διάθεση και ανάγκη για μάθηση και αυτοβελτίωση, χωρίς ίχνος αποκλεισμού κάποιου μέλους. Αναφέρω τον αποκλεισμό γιατί στην διάρκεια της παραμονής μας, φάνηκε ότι κάποιοι συναθλητές δεν μοιράζονταν το όραμά μας. Τίποτα το μεμπτό ως εδώ, αφού καθένας έχει το δικαίωμα να επιλέγει αυτό που του αρέσει (όσο δεν θίγει, προσβάλει, ενοχλεί κλπ) τους γύρω του, από την άλλη δεν υποχρεώνεται κανείς να ακολουθήσει. Η συμμετοχή στο όραμα είναι εθελοντική. Ωστόσο, οι συναθλητές μας αυτοί μη έχοντας να προτείνουν κάτι, άρχισαν να θέτουν εαυτούς, εκτός ομάδας. Μοιραία άλλος πιο γρήγορα, άλλος πιο αργά αυτόαποκλείστηκαν και άλλαξαν διαδρομή. Τους ευχαριστούμε, μάς δυναμώσατε και μας κάνατε πιο παθιασμένους.

Στο ταξίδι της επιστροφής μια γλυκιά κούραση είχε γεμίσει το κορμί μας, όμως οι μπαταρίες του πνεύματος ήταν πλήρως φορτισμένες.

Τι κρατάμε; Διδαχτήκαμε από τα γεγονότα, αποκτήσαμε εμπειρίες και χτίσαμε μια ομάδα.

Ευχαριστούμε δάσκαλε, ευχαριστούμε das streetfighing.